Kashmirwol wordt uitsluitend verkregen uit het haar van de geit Capra Hircus, die op de hoogvlakten van Tibet en het Himalayagebergte leeft, vooral in Mongolië. Dit dier produceert zeer dunne, zachte en warme wol, om zich te beschermen tegen de extreme koude (de temperatuur kan dalen tot –40°C). Als de geit verhaart, of geschoren wordt, worden de haren gesorteerd op fijnheid (dat bepaalt de kwaliteit van de kashmirwol), gereinigd, gesponnen en geweven. Het aantal draden geeft aan hoe dik de trui wordt: van dun (2 draden) tot zeer dik (10 tot 12 draden).
kashmirwol is veel zachter, warmer en isothermischer dan schapenwol. Men kan het direct op de huid dragen, in tegenstelling tot schapenwol die vaak kriebelt.
Als u voor het eerst een kledingstuk uit kashmirwol draagt, merkt u onmiddellijk het grote verschil tussen kashmirwol en schapenwol: kashmirwol is oneindig veel comfortabeler.
Men zegt dat Marco Polo in de 13e eeuw in Mongolië grotten ontdekte met tekeningen van wilde geiten die door de mens getemd waren. Het is dus mogelijk dat in lang vervlogen tijden herders deze gieten fokten vanwege hun zeer warme wol. Dergelijke wol is een zegen in deze regio, waarin de winters zeer streng zijn. Pas in de 19e eeuw werd deze waardevolle wol in Europa bekend onder de naam kashmir.
Op de hoogvlakten van de Himalaya, in Ladakh en Tibet ligt de oorsprong van de authentieke kashmirwol. Op een hoogte van 4000 meter leeft de Capra Hircus, tegenwoordig een tamme geit die ook wel pashmina genoemd wordt. Om de winter te doorstaan, die bijna 6 maanden duurt, en om temperaturen te verduren die geregeld de -40 bereiken, heeft deze geit een dikke vacht van lange haren.
Dit dier, qua grootte tussen de bekende huisgeit en de dwerggeit in, levert de uitzonderlijk fijne wol die over de gehele wereld bekend staat als kashmirwol.
In het voorjaar, als de lucht warmer wordt, verliest de geit een deel van het haar bij de rui. Op dit moment kan men de kostbare wol oogsten.
Het verzamelen van de wol kan op twee manieren gebeuren, afhankelijk van de vraag of de geit nog in het wild leeft (vooral inde Himalaya) of tam is (vooral in Mongolië). In het Himalayagebied wordt een volledig natuurlijke en traditionele werkwijze gevolgd: als de geit het te warm krijgt, schuurt ze haar vacht tegen stenen, rotsen of struiken. Dat helpt haar bij het verharen. Daarbij ontstaan kostbare haarballen die eenvoudig verzameld kunnen worden bij bergbewoners die op zoek zijn naar dit kostbare donzig zachte haar.
Mongolië is een reusachtig groot gebied (groter dan Frankrijk, Duitsland, Italië en Spanje bij elkaar). Het is het dunst bevolkte gebied ter wereld en woestijnachtig droog. Mongolië is te verdelen in twee landen: het eigenlijke Mongolië en het zogenaamd “Binnen-Mongolië”, een onafhankelijke provincie van China. Deze streek bevat 70 tot 80 % van het wereldtotaal van de Capra Circustenten.
Het fokken gebeurt op traditionele wijze en is de voornaamste inkomstenbron van de bevolking. In Mongolië worden de geiten gekamd en geschoren. Eén geit levert ongeveer 100 gram bruikbare kashmirwol. Dat betekent dat er 2 tot 6 geiten geschoren moeten worden voor één kashmirtrui.
Simpelweg omdat men in het kashmir gebied (in India, aan de Zijderoute) begonnen is met het weven van deze kostbare wol. De naam van deze streek is de merknaam van de wol geworden.
Inmiddels is er veel veranderd. Het Indiase marktaandeel van kashmirwol is sterk teruggelopen doordat de productiemethodes zich niet bleven ontwikkelen. Veel toeristen brengen uit India als speciaal souvenir een mooi “Pashmina” mee. Als ze er slechts enkele dollars voor betaald hebben, is het gegarandeerd 100 % viscose: authentieke kashmirwol is altijd door, waar men het ook koopt!
De wereldwijde productie van kashmirwol vertegenwoordigt slechts 0,5 % van alle wolsoorten. kashmir blijft dus een uitzonderlijk materiaal. Tegenwoordig is de productie vanuit de Himalaya slechts gering. De meeste geiten worden in Mongolië gefokt (de Chinese provincie). Daar komt driekwart van de grondstof vandaan die verspreid wordt over de wereld. De overige grondstof komt uit Iran en Afghanistan, maar de kashmirwol die uit deze landen komt, heeft een minder goede naam.
Hoewel de geiten goed te temmen zijn, zijn ze niet zo gemakkelijk te fokken; ze hebben bovendien een streng klimaat nodig. Er zijn maar weinig gebieden ter wereld waar ze zich thuis voelen. Mongolië zal nog lang zijn exclusieve positie behouden.
